Het Zuid-Afrikaanse leven

Al een kleine twee weken in Zuid-Afrika, het is niet lang maar het lijkt al een lange tijd. Soms moet ik nog wennen aan het warme weer. Het is fijn om in de klaslokalen te zitten of de bibliotheek met airco. Dankzij het warme weer heb ik er een ochtend ritueel bij gekregen, namelijk: elke ochtend je gezicht insmeren met zonnebrandcrème.

Inmiddels heb ik veel vrienden opgedaan en hebben we al leuke dingen gedaan. Zo had ik vandaag mijn eerste verjaardag van een bijbelstudiegenootje. Na de kerkdienst zijn we naar de Mooirivier geweest met een groep vrienden. Daar hebben we als groep gepicknickt. Het was nog vrij moeilijk om een plaatsje te vinden, vanwege Valentijnsdag waren veel koppels langs de rivier.

Afgelopen donderdag heb ik een klein bezoekje gebracht aan Pretoria. Daar ben ik met een vak naar psychiatrisch centrum geweest. Dit is een bijzonder centrum. Het is een privé-instelling (dat is redelijk normaal in Zuid-Afrika), het is christelijk en het combineert psychiatrie met maatschappelijk werk en pastorale zorg. Het was boeiend om te zien, te beleven en te horen wat men deed en hoe men cliënten behandeld. Ook het gebouw was bijzonder, het straalde rust uit, het was vrij nieuw (zo rook het ook) en het gaf veel licht. Ook de cliënten konden door het gebouw heen bewegen. Er was veel zorg voor cliënten die men probeerde op maat aan te bieden.

De campus is een mooie plek. Een plaats waar studeren en relaxen samengaan. Er is tussen studenten en staf een gemoedelijke sfeer. Waar ik wel aan moet wenen is dat ik mijn profesoren bij de voornaam mag noemen. Je zegt hier bijvoorbeeld prof Ferdi. En wat ik zelf enorm leuk vind is dat ik één vak in een groot collegezaal heb met 400 anderen studenten. Dat ben ik bij theologie niet gewend.

Dat was weer een blog uit warme Zuid-Afrika. Zoals ze hier zeggen: ‘Ek geniet, het gaan lekker!’